taze durmayı unuttuğum şu şubat gününde ben nasıl naif olsam? birden susturdum tüm dünyayı sen konuş diye, nasıl sağırsın kendine, ilk defa toslayınca bir incelik abidesine, yarattın yenisini. bildiğim tüm küçük hayatlar yıkık ya sen onarma istemem. sevdiğin bu gözler sessizse inan çok, çok uzakta gerçeğim. 
koş dur iyi ölü (büyülü?) renkleri arasında bu gezegenin, her şeye sahipsin. emin ol, bu içtenlik senin ben zaten yaşarken bambaşka bir alemde. bildiğim tüm küçük hayatlar yıkık ya, sen onarma, istemem. 
sen küçük prensim varlığınla fethettin mi sandın garip dünyamı? boşa saydın bak, bunca beden, zaferde benimle yıllar sonra...

son

iltifat etmek istedim yıkıp gittiklerin için. güzel olan her şey zararlı. yavaş yavaş açıkla her şeyi, savaşmadan nasıl kaybettiğini. bakışın gözlerimi acıttı uzun zamanlardan sonra. konuşacak bir şey bulmak çok zor, sana söyledim, unutmuşuz çoktan olanları. boşverdiğin bir sen, bu komik olmalı.